A Penny for Your Thoughts?

[Periwinkle]

11:02, Sunday, July 18, 2010
as I write this on paper..

Gabi na.. Nagbabasa lang talaga sana ako ng messages sa cellphone ko. Nagbuura ng mga di ko na kailangan nang mabasa ko yung message ng classmate/friend kong si Kharen nung birthday ko..

" Maybe sometimes you have to stop waiting for someone to come along and fix what's wrong. Maybe you have to stop feeling sorry for yourself and realize that no one else has the answer. Maybe sometimes you just have to be YOUR OWN HERO. " 12:31am June 5, 2010.

Ayun. Napaisip tuloy ako bigla.. All these years parang cycle rin lang ang nangyayari. I'm not getting anywhere. I'm not growing, or rather, not getting anything from what ever that has happened to me. Nandito pa din. Same problems. With the same kind of people. No PROPER solutions. And I keep on SEARCHING. I dont even know quite exactly what it is that I am searching for. Honestly, gulong gulo na ako.

UNA, wala na akong ibang ginawa kung di ang malulon sa trabaho. Pinipilit magpaka-busy, dina-divert ang attention sa mga bagay na pwedeng pagka-abalahan. PANGALAWA, eto pa din NAGHIHINTAY sa isang bagay na hindi ko alam kung ano. Yung tipong nangangapa sa dilim na hindi alam ano nga bang hinahanap. PANGATLO, bothered na ako dahil hindi man lang ako makapagsulat ng matino. Parang nawala lahat ng salita sa utak ko. Tapos yung feeling na "I keep dwelling on the past events of my life that it becomes hard for me to cope with my present.." Kulang ba ako sa inspirasyon? LOL.

Ang daming damdaming gustong kumawala ngunit hindi ko mailabas ng maayos. Masakit. Mukhang nakalimutan ko na nga rin pano ba maging MASAYA. MASAYA ba talaga ako? Ano nga ba ang batayan ng pagiging masaya? ito ba ay ang maranasan ko ang mga bagay na gusto ko? Marahil ay ang makasama ko ang mga kaibigan ko? o ang simpleng pagaliw ko sa aking sarili. MAdalas ay kinakanlungan ako ng musika. Hinahayaan nitong mapanatag ang aking kalooban. It makes my soul wander... it eases the tension and its pain. Ngunit saan nga ba nanggagaling ang sakit na nararamdaman ko? Did I bring it upon myself? Did I allow myself to feel the pain or is it self inflicted?

Ang sarap tumakas.. lumayo sa mga bagay na maaaring makasakit sa skin. Pero kapag ginawa ko yun walang matitira sa akin. Nothing but emptiness. Yung bagay na pinakakinatatakutan ko ay ang mismong bagay na kinahaharap ko ngayon... At ito ay ang maiwang mag-isa. I've always been scared to be alone. ALWAYS. Sa lahat ng aspeto. ngunit parang mas lalo pa akong naiiwan. Feeling ko talaga ang laki ng mali sa pagkatao ko. HAHAHA. Parang lagi na lang kasi galit o asar o inis sa akin yung mga nakakasalamuha ko. Ang hirap HUMINGA. I always have to watch my every move, every word I speak, I always have to be on guard. Ang hirap ng ganun. minsan kasi lumalabas, scripted...

Kanina habang pauwi ako may nakapagtanong sa akin kung may BARKADA daw ba ako, PEER or GROUP na I belong in sa classroom. Nalungkot at natawa ako. UNA dahil wala naman akong ganun ngayon, nung high school sana oo. kaso syempre medyo malayo nga kami sa isa't isa ngayon. PANGALAWA dahil alam kong halatang wala... Sinabi ko sa kanya ang totoo. Wala at PANGARAP ko talagang magkaroon ng ganun. Yung "Grupo" na masasabi kong parte talaga ako.
Nagulat pa nga siya eh. Pano na lang daw kapag break time, sino daw usually kasama ko kumain.. Oh kaya kapag uwian naman, sino yung parang permanente kong kasabay... Madalas nga kung sumayad sa isip ko yung kung sino ang pwede kong sabayan.. Minsan bago pa lang magbreak iniisip ko na sino at saan ako sasama o pupunta mamaya... Mas madalas na wala at ako'y kumakain lang ng mag-isa sa sulok. Wala rin namang nakakapansin nun eh. Busy silang lahat eh. Pag-uwian naman madalas talaga mag-isa ako. Ganto kasi, SANAYAN lang yan. At sa kinatagalan na na ganun ang eksena sa buhay ko, malamang sa malamang SANAY na SANAY na ako di ba?

PERO, hindi ibig sabihin nun na immune na ako sa sakit na dulot nun. Di ba nga, takot ako... duwag ako maging mag-isa...

Naalalako nga, may tampo ako sa mga teacher at professors ko kapag alphabetical lagi ang arrangement ng seats. Eh pano, ako na naman ang nasa duo. For sure wala na naman akong kausap dun. Madalas kasing nakatalikod sa akin ung mga katabi ko. Swerte ko kapag lilingon yan o maaalala man lang ipasa sa akin yung attendance sheet.

Kung tutuusin lagi nilang iniisipa ng tapang tapang ko. na kesyo malakas at matibay na daw ako dahil sa dinami-daming masasakit na pangyayari sa buhay ng isang tao ang mga naranasan ko na. As usual, mali sila.

A WOUND THAT IS REPEATEDLY WOUNDED NEVER HEALS.

Time check muna, 11:49pm. Ngayon ko alng ulit hinayaan ang sarili kong magsulat, nakakapanibago yung mga daliri ko sa kamay, nangangalay agad. Halata na kulang sa practice. HAHAHA.


Yan tapos na yung kapatid ko magcomputer. Kaya eto natatype ko na itong note na ito... GUSTO KO NA MAGKA-LAPTOP...

Time check ulit. 12:31am. Itutuloy ko na muna litanya ko. tipong closing remarks muna... hatiin natin.. tutal parang ako lang din naman makakabasa neto.

Sa dami ng kinahaharap ko ngayon, masaya sana kung may mag-iinspire man lang sa akin.. BORED na BORED na ako. kahit super busy ko na, nararamdaman ko pa din talaga yung BOREDOM. Hindi na exciting yung buhay ko ngayon. wala nang thrill.

mga 17 na beses na ding paulit-ulit sa ulo ko yung BUONG kanta ni Nina yung SOMEDAY. kasi yun lang yung kantang nilagay ko sa media player. Nakakatuwa kasi eh. nakarelate ako sa kanya. parang may something..

Siguro ngayon, ang sarap ma-in love. haha. ZERO BALANCE na kasi yung SOCIAL LIFE ko eh. Hayyy. Pero this time, sana pagna-in love ako muli, pati siya ganun na rin ang feelings para skin. para fair naman kahit pano.. Tsaka bonus na din kung pareho sila ng abs ni JESUS CHRIST.


oh siya, a penny for your thoughts. its a democratic country.. Pwede naman kayong magreact. kaso tandaan, lahat ng nakasulat dito kathang isip lamang. JOKE, I mean lahat ng nakasulat dito OPINION KO. So kung magrereact kayo, Okay lang talaga kasi OPINION niyo din yun.


Kate has always been Kate. If you hate her, You'd never bother understanding why she is Kate. Minsan may sense din ako, kailangan mo lang makinig para malaman mo.

NOTE: Naalala ko na naman.. Frustrated musician nga pala ako... at ngayon, pati writer ata. haha.

***
gusto ko lang i-share yung thoughts ko, para naman kahit pano, may background knowledge kayo about me.

[Paradoxymoron]

Di ko alam kung ano ang bibiyan ko n komento, yun bang pagkakasulat mo yung nilalaman nito?

Ang sakit naman, ramdam ko yung gusto mong ipahiwatig. Gusto mong makita ng iba ang tunay mong nararamdaman pero di nila magawa kasi tinatago mo ito.


"Did I allow myself to feel the pain or is it self inflicted?"
Taos sakin tong linyang ito. hehe.
Madalas kasi tayo na lang nananakit sa sarili natin.
Pero di naman dahil sa gusto natin, di lang kasi natin kayang maging masaya,


Maganda pagkakasulat mo, mula sa puso e.
:c

Pasensya n kung di kita macomfort, I also needed that badly.



Where's my penny?
^^,

[Vermeil Crescent]

..naalala ko tuloy ung friend ko..halos similar kau sa maraming paraan..kung ikaw, since ngstart ng college wlang grupo, ung friend ko since high school^^' sanay din kasi mag-isa. independent (in the positive sense)..buong buhay nya na ata naikuwento nya sa akin.super paulit ulit n nga minsan eh.wala pa kasi syang napapagsabihan ng heart to heart ng mga kung anu anung bagay..kaya naman mejo parang naiintindihan ko silakbo ng puso mo dito sa mga sinulat mo..tulad nlng ng sinabi mong sanay ka mag-isa pero takot at msakit prin para sa'yo..dwelling in the past..paulit ulit lang ang cycle,etc..pareho tlga kau^^' ...ok lang na magvent ka..healthy nga un eh..and i recommend magvent ka pa..mas mganda cguro kung my mkausap ka face to face na friend...healing can take years and years..hndi m klangan mgmadali

tsaka nga pala,sa tingin ko ang young mo pa para sabihing frustrated musician/writer ka na..halos lahat ng bagay pwedeng pag-aralan =)

[Periwinkle]

Nakakatuwa naman, may sense din pala ako minsan? I honestly thought I was too pre-occupied having self-pity that I could never say something worth it reading for others, other than the fictions I indulge myself to write about.. Nakakaflatter.

Vermeil Crescent: Sis, I wish I'd meet that friend of yours. LOL. ang hirap kasi kapag feeling mo magisa ka..

Abangan niyo yung next write up ko.. Nakakaloko yun e. about sa taong mahal na mahal ko for fours years or so... ang hirap mag-move on. And when finally I had, ang sarap sa pakiramdam.